22 godine od Partizanovog čuda

Partizan je u sada već legendarnu sezonu 1991/1992 ušao kao sve, samo ne favorit. Posle odlaska Divca, Paspalja, Grbovića i ostalih važnih igrača, formiran je novi mladi tim čije su prve zvezde bile sadašnji predsednik kluba Predrag Danilović i Aleksandar Đorđević. Za trenera je postavljen dotadašnji kapiten Željko Obradović, uz stručnu pomoć čuvenog ’profesora’, Aleksandra Nikolića.

Mladu ekipu Partizana je već na samom startu zadesio veliki peh, zbog rata u Hrvatskoj, FIBA je svim ekipama iz SFRJ naredila da svoje utakmice na kojima su domaćini, moraju da igraju u inostranstvu. Izbor ’crno-belih’ je pao na špansku Fuenlabradu što je bila, ispostaviće se prava odluka, pošto su stanovnici predgrađa Madrida Partizan prihvatili kao svoj klub i do kraja su mu pružali sjajnu podršku.

’Crno-beli’ su u takmičenje ušli kao najmlađa ekipa, sa prosekom godina od samo 21,7. U prvoj, grupnoj fazi takmičenja, Partizan se takmičio protiv holandskog Komodora, belgijskog Maes Pilsa, nemačkog Bajera, italijanskog Filipsa, grčkog Arisa i španskih Huventuda i Estudijantesa. Takmičenje u Grupi B, ’crno-beli’ su završili na četvrtoj poziciji sa skorom 9-5, iza Huventuda, Estudijantesa i Filips. Plasman u četvrtfinale iz Grupe A obezbedili su Knor, Barselona, Makabi i Cibona.



Prepreka Partizanu u borbi za učešće na svom drugom ’fajnal-foru’, bio je pobednik Grupe A, Virtus iz Bolonje koji je te godine nastupao pod imenom Knor. U prvom četvrtfinalnom susretu, 'crno-beli' su slavili sa ubedljivijh 78:65, dok su u drugom tesno poraženi rezultatom 61:60. Odlučujući susret igrao se u Bolonji. Partizan je tada pokazao da ipak nije autsajder, kao što je to možda na početku takmičenja izgledalo i savladao je slavnu italijansku ekipu sa 69:65 i plasirao se na završni turnir u Istanbulu, koji se igrao od 14. do 16. aprila 1992. godine.

Na ’fajnal-foru’ su se našle i preostale tri ekipe iz Partizanove Grupe B – Huventud, Filips i Estudijantes. Protivnik Partizana na putu do finala bila je Olimpija Milano, tadašnji Filips, a sadašnji Armani Džins. Partizan je dobro poznavao italijansku ekipu i u grupnoj fazi ’crno-beli’ su oba puta bili uspešniji od svog rivala sa 86:70 i 94:89. Partizan ni u trećem susretu nije dozvolio Filipsu da slavi, ostvarivši pobedu sa 82:75. I tada, kao i tokom cele sezone, briljirao je bekovski par Danilović-Đorđević sa 22, odnosno 21 poenom.

U drugom polufinalu Huventud je lako došao do pobede nad Estudijantesom od 91:69, tako da je finale sa Partizanom bila ’majstorica’ dva kluba pošto su obe ekipe u međusobnom susretu imale po jedan trijumf (pobeda Partizana 76:75, pobeda Huventuda 79:76). Finale u dvorani „Abdi Ipekči“ obilovalo je uzbuđenjima, ali je zauvek ostala upamćena trojka Đorđevića u poslednjoj sekundi, kojom je 16. april 1992. godine ostao zapisan zlatnim slovima u istoriju Partizana.

Više o Partizanovom čudu pročitajte u našoj temi povodom 20. godišnjice najvećeg uspeha u istoriji srpske klupske košarke.