Uz dvorske kapije

Posle raspada Jugoslavije, devedesetih godina prošlog veka, na Dedinju i Topčiderskom brdu počinje da se menja struktura stanovnika. Starosedeocima, bilo onima koji su se tu, kao što smo već opisali, naselili posle revolucionarne smene vlasti 1949, ili onima koji su svoj luksuz u poslednjim godinama pošteno zaradili, pridružuju se novostasali biznismeni, koji su ogromno bogatstvo stekli u tim, za većinu građana, nesrećnim godinama ratnih zbivanja, međunarodnih sankcija i sveopšteg propadanja.

Mnogima se čak ni imena u široj javnosti ne znaju, ali ostaje činjenica da su sazidali vile i zamkove koje turisti obilazeći Dedinje nazivaju dvorovima. Ali ne Karađorđevićevim.

Danas ova dva brda naseljavaju ili se spremaju da na njima provedu život mnogobrojne javne ličnosti. Tu su, na primer, Boris Tadić, predsednik Srbije, kao podstanar u Lackovićevoj 10, Ružica Đinđić sa decom u Užičkoj 40, Milija Milosavljević Ktitor u Užičkoj 20, Stanko Subotić Cane u Užičkoj 2, potom Dragan Stojković Piksi u Mladena Stojanovića 38, Dragan Džajić, direktor fudbalskog kluba Crvena zvezda, u Botićevoj.

Fine komšije

Komšije su mu, s jedne strane, Ljubiša Tumbaković, bivši fudbalski trener Partizana, a veliki plac s druge strane postao je vlasništvo Dejana Bodiroge, slavnog košarkaša. Tu je Zoran Njeguš, fudbaler na privremenom radu u inostranstvu u Ulici Branka Đonovića 8, a komšija u broju 6 slavni mu je srpski književnik Dobrica Ćosić. U susednoj Ulici Augusta Cesarca svoje gnezdo svili su Borka Vučić, bankarka, Petar Stambolić, funkcioner iz vremena velike Jugoslavije, porodica Vlajka Stojiljkovića, pokojnog ministra policije.

Tu su i Radoslav Lale Sekulić, Jezdimir Vasiljević, porodica Radoja Kontića, bivšeg premijera SFRJ, kao i Miroslav Mišković iz „Delte”. U Užičku 28 koja je bila namenjena Nebojši Pavkoviću, bivšem načelniku Generalštaba Vojske Jugoslavije, niko se ne useljava. Iz prostog razloga što vila od oko dve hiljade kvadrata nije građevinski završena, a ono što je već izgrađeno polako i sigurno propada.

Osim domaćih generala i diplomata koji su kraće ili duže bili na vlasti, tu se nalaze i brojna diplomatska predstavništva i njihovi čelnici sa pratnjom – raznim atašeima, sekretarima ambasada i konzulata...

Tu je, naravno, i Filip Cepter sa prelepom kućom u Bulevaru mira 61 i, kako je rečeno, vilom u Mihajla Avramovića čije je preuređenje počelo ovih dana. Naravno, ne treba zaboraviti i članove dinastije Karić koji su se do sada skućili u devet vila. Prvorođenče im je bila kuća u Temišvarskoj 7, a potom su se nizale redom: u Tolstojevoj 29 za Bogoljuba Karića, pa za sestru Oliveru samo malo dalje u u istoj ulici, u broju 58. Zatim je na red došla Užička: u broju 17 zdanje zida, mada sporo, Dragan Karić. Sreten je zbrinuo svoju porodicu u Užičkoj 27, a Bogoljub je, iznajmivši dograđenu kuću u Tolstojevoj 29 ambasadoru Južne Koreje, sebi sazidao vile u Užičkoj 35 čija se avlija završava poznatom vilom „Jelena” u Bulevaru mira. U maloj ulici pored Užičke – Generala Vasića smestio se Zoran Karić.

Još strpljenja

I, na kraju, približavanje dvorovima Karađorđevića je u toku. Na samo stotinak metara od dvorske kapije na ime Karića preuzeta je vila u Bulevaru mira 51, inače donedavno vlasništvo saveznih organa. Naravno da se priča o dedinjskom i topčiderskom brdu ovde ne završava. Ko će biti konačni vlasnik vile Fotića u Ulici Vladete Kovačevića, u koju se lane uselila Linda Karađorđević, samo je jedno od stotine pitanja koje muči naslednike vlasnika pre početka Drugog svetskog rata. Kao što i njihovi izgonitelji imaju svoja za sada nerešiva pitanja.

Možda, ipak, država preuzme glavnu ulogu u rešavanju tih problema, jer je po planu predviđeno da predlog zakona o denacionalizaciji uđe u skupštinsku proceduru do kraja ove godine. Kada se čekalo decenijama, valjda će biti strpljenja još malo, ovih nekoliko meseci.