5 mitova o gej populaciji

1. Sve životinje su heteroseksualne

Uprkos popularnom verovanju da su samo muško – ženski odnosi „prirodni“, životinjsko carstvo je puno primera istopolnih parova.

Pingvini, delfini, bizoni, labudovi, žirafe i šimpanze samo su neke od mnogo vrsta kod kojih se dešavaju istopolni seksualni odnosi.

Istraživači još ispituju evolutivne razloge za takvu pojavu. Jedna od ideja je i da takvi odnosi ojačavaju društvene veze i ohrabruju jedinke da se usmere na resurse, neguju potomke rođaka i indirektno prenose i svoje gene.

Sa druge strane, možda im je tako zabavnije, jer biolozi odavno znaju da seksualni čin nema samo reproduktivnu funkciju.

2. Gej veze ne mogu da traju dugo

Jedan od najčešćih stereotipa o homoseksualcima jeste da njihove veze ne mogu da traju dugo koliko i one heteroseksualne.

Međutim, jedno istraživanje pokazalo je to u najmanju ruku netačno.

I lezbejski i gej parovi žele da budu u posvećenim i dugim vezama uprkos svim društvenim predrasudama, stigmi i nedostatku pravnih sredstava za ozvaničavanje istopolnih veza.

Naprimer, na Univerzitetu u Vašingtonu istraživači su prikupljali podatke o homoseksualnim parovima punih 12 godina i otkrili da je svega 20 odsto njih raskinulo tokom tog perioda. Taj procenat je čak i niži od stope razvoda heteroseksualnih brakova u istom vremenskom intervalu. Štaviše, ista studija je utvrdila da gej parovi bolje rešavaju nesuglasice i podstiču pozitivne emocije.

3. Većina pedofila je homoseksualne orijentacije

Jedan od mitova je i da većina odraslih osoba koja seksualno zlostavlja decu pripada homoseksualnoj populaciji.

Veliki broj istraživanja pokrenut je upravo zbog toga i za svako od njih rezultati su pokazali suprotno.

Naprimer, u studiji iz 1989. godine koju su predvodili Kurt Frojnd sa Klark psihijatrijskog instituta u Kanadi, muškarcima gej i strejt orijentacije pokazivane su fotografije dece i mereno je seksualno uzbuđenje.

Homoseksualci nisu reagovali ništa burnije na fotografije dečaka, nego što su heteroseksualci reagovali na slike ženske dece.

Takođe, istraživanje iz 1994. godine koje je predvodila Kerol Dženi sa Univerziteta u Koloradu obuhvatilo je 269 slučajeva dece koju su zlostavljali odrasli.

U 82 odsto slučajeva reč je bila o nasilnicima suprotnog pola od pola deteta i to najčešće njegov blizak srodnik.

U samo dva od pomenutih 269 slučajeva bilo je reč o homoseksualnom nasilniku.

4. Gej roditelji nisu dobri koliko mama i tata

Mnogi ljudi koji se protive gej brakovima i usvajanju dece argumentuju svoj stav time što istopolni roditelji nisu dobri za potomstvo, kao i da su za zdravo detinjstvo potrebni i otac i majka.

Međutim, istaživanja su pokazala da deci gej roditelja nije ništa manje dobro u životu, nego deci heteroseksualaca.

Naprimer, jedna nedavna studija pratila je život 90 tinejdžera od kojih je polovina živela sa dva ženska roditelja, a druga sa heteroseksualnim parovima.

Pripadnici i jedne i druge grupe imali su sličan uspeh u školi (dečaci iz istopolnih brakova nešto bolji u odnosu na muške potomke heteroseksualnih porodica).

Jedna studija je otkrila da deca koja imaju dve mame ili dva oca nemaju ništa veće šanse da postanu delinkventi nego njihovi vršnjaci iz tradicionalnih porodica.

Sve u svemu, nauka je pokazala da deca iz istopolnih brakova podjednako dobro odrastaju kao deca heteroseksualnih roditelja.

Obe studije opisane su u Žurnalu braka i porodice (Journal of Marriage and Family) u februaru 2010.

5. Seksualna orijentacija je stvar izbora

Dok neki tvrde kako je biti gej stvar izbora i da “homoseksualnost može biti izlečena”, dokazi idu u prilog suprotnog stanovišta da je seksualna privlačnost među ljudima bazirana na genetici i biologiji.

Kako bi proverili koliko geni igraju ulogu u seksualnoj orijentaciji, istraživači su poredili identične blizance sa dvojajčanim.

Gotovo svi jednojajčani blizanci imali su istu seksualnu orijentaciju, za razliku od dvojajčanih. Takva otkrića ukazuju da geni igraju važnu ulogu u privlačnosti među ljudima.

Druge studije uočile su biološke efekte na seksualnost, poput izloženosti hormonima u majčinoj utrobi, a tome doprinosi i činjenica da je oblik unutrašnjeg uva drugačiji kod homoseksualnih, od onog kod heteroseksualnih žena.

Razlike dakle postoje u centralnom nervnom sistemu, što znači da se homoseksualni i heteroseksualni identitet stvara još u ranim fazama razvitka mozga.

Istraživanje Sandre Vitelson sa Univerziteta u Ontariju o različitim oblicima unutrašnjeg uva je objavljeno u žurnalu “Zbornik radova nacionalne Akademije nauka” (Proceedings of the National Academy of Sciences) 1998.

Šta određuje našu seksualnu orijentaciju?

Foto: graur razvan ionut / FreeDigitalPhotos.net