Žene, Srbija: Kako je slikarka Nadežda Petrović pre 100 godina uspela da raskine veridbu, mitinguje i bude bolničarka i dobrotvorka

Poruka primljena, samo malo nejasna. Kako se razlikuju socijalna od društvenih prava!? Molim razjasnite.

Nacionalni feminizam zvuči kao oksimoron samo onima koji internacionalizam tumače kao meta-nacionalost kao izraz prevazilaženja i čak ukidanja nacionalnog, a ne kao međunacionalnost što, dakle, podrazumeva postojanje i identifikaciju sa nacionalnim koje je otvoreno za međunacionalne odnose i saradnju. Ta naopaka svest direktno vodi u autokolnijalizam jer tako razuđeno metanacionalno samopoimanje pogoduje samo imperijalnim tvorevinama koje su nužno multinacionalne i kojima je potreban transnacionalni identitetski supstrat radi sopstvene kohezije. Patološka verzija takve svesti produkuje autošovinizam. Dok to ne osveste domaće feministkinje (između ostalih), teško da će moći u potpunosti da razumeju žene poput Nadežde. Njima je važnije raskidanje veridbe od dobrovoljačkog angažmana na braniku nacije. OK, fair enough. Ali, da li isto važi i za ženu koju politika toliko obuzima da nema sna i gotovo zaboravi da je slikar. Da li bi bilo koja od njih bila u stanju da se ikad žrtvuje za svoj rod? Koja bi od njih umela da u brk Britanskoj, Turskoj i Austrougarskoj imperiji stane na branik srpstva, da se bori za Bosnu kao deo naše kuće, našeg roda? Sve vam je jasno. Valjda.

Nacionalni feminizam zvuči kao oksimoron samo onima koji internacionalizam tumače kao meta-nacionalost kao izraz prevazilaženja i čak ukidanja nacionalnog, a ne kao međunacionalnost što, dakle, podrazumeva postojanje i identifikaciju sa nacionalnim koje je otvoreno za međunacionalne odnose i saradnju. Ta naopaka svest direktno vodi u autokolnijalizam jer tako razuđeno metanacionalno samopoimanje pogoduje samo imperijalnim tvorevinama koje su nužno multinacionalne i kojima je potreban transnacionalni identitetski supstrat radi sopstvene kohezije. Patološka verzija takve svesti produkuje autošovinizam. Dok to ne osveste domaće feministkinje (između ostalih), teško da će moći u potpunosti da razumeju žene poput Nadežde. Njima je važnije raskidanje veridbe od dobrovoljačkog angažmana na braniku nacije. OK, fair enough. Ali, da li isto važi i za ženu koju politika toliko obuzima da nema sna i gotovo zaboravi da je slikar. Da li bi bilo koja od njih bila u stanju da se ikad žrtvuje za svoj rod? Koja bi od njih umela da u brk Britanskoj, Turskoj i Austrougarskoj imperiji stane na branik srpstva, da se bori za Bosnu kao deo naše kuće, našeg roda? Sve vam je jasno. Valjda.

Poruka primljena, samo malo nejasna. Kako se razlikuju socijalna od društvenih prava!? Molim razjasnite.