Preminula Zagorka Golubović

Mesto i vreme sahrane biće naknadno objavljeni.

Zagorka Golubovic jedan je od utemeljivača socijalne antropologije u Srbiji i jedan od osnivača Instituta za filozofiju i društvenu teoriju Univerziteta u Beogradu.

Rodena je 8. marta 1930. u Debrcu, u opštini Vladimirci, kod Šapca, a u Beogradu je živela i školovala se od 1933. godine. Sa 14 godina postala je članica Saveza komunističke omladine Jugoslavije.

Po završetku rata nastavila je školovanje i diplomirala filozofiju sa 23 godine. Prvi posao posle završenog fakulteta dobila je u Zemunskoj gimnaziji, a nakon toga radila je i radi u Četvrtoj beogradskoj gimnaziji (1952-1954).

U zvanje asistenta na Filozofskom fakultetu izabrana je 1957. godine, a 1960. izabrana je za poslanicu u Saveznoj skupštini.

Nakon odbrane doktorata izabrana je za docentkinju, kao prva antropološkinja na Univerzitetu u Beogradu. Šezdesetih godina 20. veka bila je članica redakcije i autorka brojnih radova u prestižnom časopisu "Praxis", potom i učesnica Korčulanske letnje škole (1963-1974).

Bila je jedina žena u najužem jezgru ove značajne filozofske grupacije. Presudno je uticala na uvođenje predmeta Antropologija i Sociologija porodice na osnovnim studijama Odeljenja za sociologiju Filozofskog fakulteta Univerziteta u Beogradu i učestvovala je u osnivanju i realizaciji poslediplomskih interdisciplinarnih studija antropologije na istom fakultetu.

Rukovodila je nizom naučnih projekata i bila mentorka prilikom izrade brojnih diplomskih radova, magistarskih teza i doktorskih disertacija.

Zbog podrške studentskoj pobuni juna 1968. godine i aktivnog učešca u najvećem antivladinom buntu u socijalističkoj Jugoslaviji, Skupština Srbije je januara 1975. donela lex specialis kojim je sa još sedmoricom kolega uklonjena iz nastave i sa Filozofskog fakulteta.

Narednih godina, sve do 1981, bila je bez posla i držala je predavanja kao gostujuća profesorka u Švedskoj, Velikoj Britaniji i Sjedinjenim Američkim Državama. Od 1981. godine radila je kao naučni savetnik u Centru za filozofiju i društvenu teoriju Instituta društvenih nauka.

Godine 1991. vratila se na Filozofski fakultet, gde je bila angažovana kao redovni profesor narednih pet godina. Do penzionisanja, 2001. godine, radila je na Institutu za filozofiju i društvenu teoriju, ciji je jedan od osnivaca.

Ostala je aktivna u nauci i javnom životu i nakon penzionisanja. Početkom devedesetih godina 20. veka imala je zapaženu ulogu u antiratnom pokretu u Beogradu i aktivno je učestvovala u građanskim i studentskim protestima 1996-1997. godine.

Nakon demokratskih promena 2000. godine kritički je analizirala ekonomsku tranziciju u Srbiji.

Dobitnica je nagrada: "Vitez poziva" za pojedince koji su na najbolji način usaglasili svoju profesiju i savest 2007, "Verica Barać" za doprinos borbi protiv korupcije 2012., kao i nagrade za životno delo "Radomir Lukic" 2014. godine.