23 godine od Đorđevićeve "trojke"

Crno-beli su u istanbulskoj dvorani Abdi Ipekči pobedili španski Huventud 71:70, legendarnom trojkom Aleksandra Đorđevića u poslednjim sekundama meča.

Te sezone crno-beli su kao domaćini igrali u Fuenlabradi, ali su predvođeni tada trenerom početnikom Željkom Obradovićem, te Đorđevićem, Danilovićem, Nakićem, Šilobadom, Lončarom i ostalima ispisali zlatne stranice klupske istorije.

Partizan je u legendarnu sezonu 1991/1992 ušao kao sve, samo ne favorit. Posle odlaska Divca, Paspalja, Grbovića i ostalih važnih igrača, formiran je novi mladi tim čije su prve zvezde bile sadašnji predsednik kluba, Predrag Danilović i Aleksandar Đorđević. Za trenera je postavljen dotadašnji kapiten, Željko Obradović, uz stručnu pomoć čuvenog "profesora", Aleksandra Nikolića.

Mladu ekipu Partizana je već na samom startu zadesio veliki peh – zbog rata u Hrvatskoj, FIBA je svim ekipama iz SFRJ naredila da svoje utakmice na kojima su domaćini, moraju da igraju u inostranstvu. Izbor crno-belih je pao na špansku Fuenlabradu što je bila, ispostaviće se prava odluka, pošto su stanovnici predgrađa Madrida Partizan prihvatili kao svoj klub i do kraja su mu pružali sjajnu podršku.

Crno-beli su u takmičenje ušli kao najmlađa ekipa – sa prosekom godina od samo 21,7. U prvoj, grupnoj fazi takmičenja, Partizan se takmičio protiv holandskog Komodora, belgijskog Maes Pilsa, nemačkog Bajera, italijanskog Filipsa, grčkog Arisa i španskih ekipa Huventud i Estudijantes. Svoje takmičenje u Grupi B, crno-beli su završili na četvrtoj poziciji sa skorom 9-5, iza Huventuda (11-3), Estudijantesa (10-4) i Filipsa (10-4). Plasman u četvrtfinale iz Grupe A obezbedili su Knor (10-4), Barselona (10-4), Makabi (10-4) i Cibona (9-5).

Prepreka Partizanu u borbi za učešće na svom drugom fajnal-foru, bio je pobednik Grupe A, Virtus iz Bolonje koji je te godine nastupao pod imenom Knor. Prvi meč u Beogradu crno-beli su dobili rezultatom 78:65, a drugi četvrtfinalni susret u Bolonji, crno-beli su tesno izgubili rezultatom 61:60. I odlučujući susret igrao se u Bolonji, a Partizan je tada pokazao da ipak nije autsajder, kao što je to možda na početku takmičenja izgledalo i savladao je slavnu italijansku ekipu sa 69:65 i plasirao se na završni turnir u Istanbulu, koji se igrao od 14. do 16. aprila 1992. godine.

Na Fajnal-foru su se našle i preostale tri ekipe iz Partizanove Grupe B: Huventud, Filips i Estudijantes. Protivnik Partizana na putu do finala bila je Olimpija Milano, tadašnji Filips, a sadašnji Armani Džins. Partizan je dobro poznavao italijansku ekipu i u grupnoj fazi crno-beli su oba puta bili uspešniji od svog rivala – 86:70 i 94:89. Partizan ni u trećem susretu nije dozvolio Filipsu da slavi, ostvarivši pobedu od 82:75. I tada, kao i tokom cele sezone, briljirao je bekovski par Danilović – Đorđević sa 22 i 21 poenom. Tada su do punog izražaja došle smele Obradovićeve reči sa početka sezone kako „Partizan ima najbolji bekovski par u Evropi“ i da „ni u kom slučaju neće biti autsajder“.

U drugom polufinalu Huventud je lako došao do pobede nad Estudijantesom od 91:69, tako da je finale sa Partizanom bila ’majstorica’ dva kluba pošto su obe ekipe u međusobnom susretu imale po jedan trijumf (pobeda Partizana 76:75, pobeda Huventuda 79:76).