"Jasenovac najstrašnija mrlja HR"

U vreme dok je na područjima Hrvatske i BiH, u Drugom svetskom ratu, delovala Nezavisna država Hrvatska sa ustaškim fašističkim režimom, tamo su se sprovodili Holokaust nad Jevrejima i genocid nad Srbima i Romima.

Kad kažemo Jasenovac, mislimo na sistem koncentracionih logora, koji je delovao od ranog leta 1941. pa do 22. aprila 1945. godine. U logoru je u te četiri godine, prema poimeničnom popisu, koji nije konačan, ubijeno 83.145 ljudi, od čega 39.570 muškaraca, 23.474 žena i 20.101 dete do četrnaest godina starosti.

Prema narodnosti, ubijeno je 47.627 Srba, 16.173 Roma, 13.116 Jevreja, 4.255 Hrvata, 1.128 muslimana i na stotine ostalih, piše Đenero u tekstu objavljenom na sajtu Al Džazire, koji smatra da je broj od 800.000 stradalih preuveličan u političke svrhe.

U Hrvatskoj, kao i u celoj bivšoj Jugoslaviji, službeno je vladala ideologija zasnovana na "tekovinama NOB-a", koju je većina ismejavala, a istovremeno se uz službenu istoriju neformalno prenosila i ona neoficijelna, u kojoj su krvnici često postajali žrtve.

To se desilo, kaže on, i zbog neselektivnog suočavanja ratnih pobednika s pripadnicima fašističkog režima, ali i drugima koje je režim smatrao "neprijateljima", kaže ovaj analitičar.

"Revolucionarna pravda stvara uvek nove žrtve i ostavlja da klija seme novih zločina. Niti su žrtve doživele kompenzaciju i počast, niti su krvnici selektivno i pravedno kažnjeni", zaključuje on.

Đenero, međutim, smatra da je, kako kaže, jasenovački mit zasnovan na višestrukom uvećavanju broja žrtava logora i da je to dovelo do međusobnog licitiranja brojem jasenovačkih žrtava u verbalnim sukobima srpske i hrvatske strane.

Nasuprot kampanji preuveličavanja broja srpskih jasenovačkih žrtava, kojom se koristila velikosrpska ideologija, u Hrvatskoj se razvila strategija umanjivanja tih zločina, a najsramotnija je epizoda delovanje saborske Komisije za istraživanje žrtava Drugoga svetskog rata i posleratnog perioda, koja je broj žrtava Jasenovca redukovala na 2.238 ljudi.

U vreme delovanja te Komisije, u drugoj polovini devedesetih godina, u javnost su iscurile i bizarne priče o dobroj organizaciji logora i humanom postupanju prema zatvorenicima, pa čak i o kulturnom životu u logoru, podseća Đenero.

Prema tvrdnjama članova saborske Komisije, prave jasenovačke žrtve nisu bile žrtve fašističkog terora, nego žrtve vansudskih egzekucija nad ratnim zarobljenicima i civilima nakon Drugog svetskog rata.

Đenero zaključuje i da ovogodišnje obeležavanje 70-godišnjice proboja logoraša, na koje su došli predstavnici hrvatske vlade, dok je predsednica počast odala ranije, na sam dan proboja, pokazuje da se Jasenovac pretvorio u mesto ideološke razdelnice umesto da bude mesto gde će se pripadnici hrvatskog političkog korpusa suočavati sa crnom stranom svoje prošlosti.